Пагаршэнне, рэгрэс, адкат – на жаль, толькі такімі словамі можна апісаць пяць трэндаў нашага маніторынгу. Увесну 2011 года час у Беларусі як быццам паскорыўся: суды над палітвязнямі, тэракт у мінскім метро, поўнамаштабны валютны крызіс, дэвальвацыя рубля...
Але за агульным песімізмам усё больш відавочнымі становяцца рэчы, якія раней выклікалі сумневы. Па-першае, беларускі рэжым наўрад ці здольны пайсці нават на фасадную дэмакратызацыю. Па-другое, урад усё яшчэ не гатовы праводзіць неабходныя эканамічныя рэформы і аддае перавагу ранейшай неэфектыўнай эканамічнай мадэлі. Па-трэцяе, у кіраўніцтва Беларусі адсутнічае як план выхаду з крызісу (не кажучы ўжо пра стратэгічнае бачанне развіцця краіны), так і прафесійная каманда. І пры гэтым улада апынулася бездапаможнай перад стыхійнымі сацыяльнымі пратэстамі, якія ўзнікаюць у краіне праз рост коштаў, адсутнасць валюты і змяненне дабрабыту сярэдняга беларуса.
У галіне палітычнай лібералізацыі і дэмакратызацыі рэгрэс можна назваць значным. Рэпрэсіі ў тым ці іншым выглядзе закранулі практычна ўсе сферы жыцця беларускага грамадства.
Крок назад бачны і замест абяцанай эканамічнай лібералізацыі. Урад вымушаны звяртацца да адміністрацыйных рычагоў, гэтак званага «ручнога кіравання эканомікай», для стабілізацыі сітуацыі ў краіне.
У галіне якасці кіравання і вяршэнства законнасці мы бачым перавагу выбарачнага правапрымянення, што з’яўляецца рэгрэсам нават у параўнанні з папярэднім перыядам.
Геапалітычны трэнд па-ранейшаму характарызуецца як мінімум паўзай ці, паводле Лукашэнкі, “тайм-аўтам” у адносінах з Еўрасаюзам і нічым не збалансаваным уплывам Расіі, якая зараз навязвае беларускаму прэзідэнту новыя правілы гульні.
Рэпрэсіі супраць грамадзянскай супольнасці, у рэшце рэшт, сур’ёзна адбіліся і на культурнай палітыцы. Такі феномен як “чорныя спісы” музыкантаў і пісьменнікаў навявае сумныя думкі аб вяртанні ў СССР.
Чытаць маніторынг цалкам у фармаце pdf.